توّهم نتانیاهو – رودخان

چهره ها و بلکه رهبران سیاسی در بستر حضور خود در صحنه قدرت و در بهترین وضع معمولاً دو نقش را ایفا می کنند:  یکی “نقش تاریخ ساز” و دیگری براساس بضاعت خود زمانه و شرایط پیش رو؛ “نقش تاریخی”. مروری بر تاریخ سیاسی جهان از عصر کلاسیک تا دوران معاصر چهره هایی چنین را بسیار دارد؛ تاریخ سازانی در هیئت رهبران کشورها نخست وزیران صدر اعظم ها و وزیران امورخارجه که هریک در بزنگاه حیات سیاسی خود و در چکاچک تحولات سیاسی _ نظامی و اقتصادی به اجرای نقش تاریخی خود بسنده کرده و یا خواسته و ناخواسته تاریخ ساز شده اند. چهره هایی چون پطرکبیر لنین و استالین(روسیه) بیسمارک و هیتلر آدنائر( آلمان) جرج واشنگتن و روزولت(ایالات متحده) ریشیلیو روبسپیر و ژنرال دوگل میتران(فرانسه) مائو و تنگ شیائوپینگ(چین) چرچیل و مارگارت تاچر( بریتانیا) و … بسیاری دیگر که نام بردن از آنان از حوصله این مجال بیرون است. این رهبران و مقام ها همگی تاریخ سازانی بوده اند که آینده جهان سیاست و جغرافیای سیاسی را رقم زدند. در این حال بسیارند سیاستمدارانی که به هنگام بودن در مسند قدرت نقش تاریخی خود را در خدمت به منافع و امنیت ملی مردم کشورهایشان ایفا کرده اند؛ از جمله لی گوان یو(سنگاپور) هنری کیسینجر(ایالات متحده) هلموت اشمیت(آلمان غربی) چوئن لای(چین) و… . 
نکته اما اینجاست که همه چهره های تاریخ ساز و یا موفق در اجرای نقش تاریخی خود کارنامه شان را از ملت های خود در وهله نخست و سپس جامعه جهانی دریافت کرده اند. به واقع هرنوع قضاوت تاریخی درباره ایشان (چه خوب و چه بد) به زمان حیات سیاسی و یا پس از خروج از قدرت آنان مربوط شده و پایانی برای تإثیرگذارای آنان در جهان سیاست نیست. 
نتانیاهو اما آیا واجد شرایطی است که بتوان برایش نقش تاریخ ساز قائل شد؟ مانند آنچه خود مدعی است که می خواهد راقم “نظم نوین” در خاورمیانه باشد؟ آیا او به راستی از ظرفیتی  برخوردار است که از سوی نخست مردم و جریان های سیاسی اسرائیل و دوم منطقه و جامعه جهانی در چنین نقشی پذیرفته شود؟ آیا همین توّهم سبب آن نیست که می کوشد به قیمت جنایت علیه مردم بی دفاع فلسطین و لبنان و در جنگی به تمامی نابرابر خود را در شمار تاریخ سازان جهان سیاست جا بیندازد؟ 
نتانیاهو همین حالا هم در معرض تردید اتهام جنایتکاری و بی ثبات سازی در منطقه و به تبع آن جامعه جهانی است. مهم تر این که درک شریکان اسرائیل در جامعه جهانی از او نیز تلاشی است که مذبوحانه می کوشد به عنوان چهره ای تاریخ ساز جلوه کند. در نظر متحدان اسرائیل به ویژه ایالات متحده بریتانیا آلمان و فرانسه این باور وجود دارد که نتانیاهو نه تنها هرگز قادر به تاریخ سازی نیست بلکه در سطحی پایین تر؛ یعنی ایفای نقش تاریخی خود هم دچار بحران هوّیت است. او اگرچه در این روزها بر شیپور موفقیت هایش  در جنگ تروریستی و نابرابر در غزه کرانه باختری و لبنان می دمد اما به راستی بر بستر کینه ها و دشمنی ها و سرانجام بی ثباتی بیشتر در آینده خاورمیانه بذر می پاشد. شاید نقش تاریخی او همین باشد؛ گسترش دشمنی ها در منطقه ای که هنوز با صلح و ثبات فاصله بسیار دارد. 
به این ترتیب برخلاف برخی حواشی در تفسیر چرایی ماجراجویی های ادامه دار نتانیاهو نباید به این بهانه بسنده کرد که در صورت توقف جنگ نتانیاهو از قدرت کنار گذاشته خواهد شد و به دلیل اتهامات قضایی به سرعت راهی زندان می شود. او می خواهد به هر ترتیب ممکن خود را در صف تاریخ سازان جهان سیاست تحمیل کند. جهان سیاست از دوران کلاسیک تا عصر حاضر از این شمار متوّهمان بسیار دیده و هنوز هم درحال دیدن است.