اوتیسم خفیف و بیش فعالی کودکان

نشانه های اوتیسم چه هستند؟

اوتیسم نوعی اختلال رشد عصبی بسیار متغیر است که علایم آن ابتدا در دوران نوزادی یا کودکی ظاهر می شوند و به طور کلی یک روند ثابت و بدون بهبود را دنبال می کند. افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است از برخی جهات به شدت دچار اختلال شوند اما در برخی موارد به طور متوسط یا حتی برتر از افراد عادی هستند. علایم عمومی به تدریج پس از شش ماهگی شروع می شوند، در دو یا سه سالگی قابل تشخیص هستند و تا بزرگسالی ادامه دارند. اوتیسم با سه علامت شاخص همراه است: اوتیسم یک اختلال رشدی است که با نقص در کارکردهای اجتماعی و ارتباطی و انجام رفتارهای تکراری و محدود مشخص می شود. در این مطلب با بهره گیری از مفاهیم به تعریف اوتیسم، علل ابتلا به اوتیسم، نشانه ها، تشخیص و کنترل و آموزش فرد مبتلا به اوتیسم پرداخته ایم.

رشد اجتماعی غیرمعمول در اوایل کودکی آشکار می شود. نوزادان اوتیستیک توجه کمتری به محرک ها مانند صدا، بازی، حرکات والدین از خود نشان می دهند، لبخند نمی زنند، کمتر به دیگران نگاه می کنند و به صدا زدن نام خود واکنشی ندارند. کودکان نوپای اوتیستیک، با هنجارهای اجتماعی تفاوت چشمگیری دارند. به عنوان مثال، نمی توانند از حرکات ساده ای همچون اشاره کردن به یک جسم، تمایلات خود را نشان دهند. کودکان سه تا پنج ساله مبتلا به اوتیسم درک اجتماعی ضعیفی دارند، به طور معمول به آدم ها نزدیک نمی شوند، از احساسات دیگران فقط تقلید می کنند و به آن ها پاسخ می دهند، بدون کلام با دیگران برخورد دارند و به نوبت با افراد حاضر در جمع ارتباط برقرار می کنند.

با این حال، این افراد معمولا پیوند ارتباطی و عاطفی خوبی با مراقبان اصلی خود دارند. بیشتر کودکان مبتلا به اوتیسم نسبت به کودکان نوروتیپیک دلبستگی نسبتاً کمتری از خود نشان می دهند، اگرچه این تفاوت در کودکانی که رشد ذهنی بالاتری دارند یا اوتیسم خفیف دارند، از بین می رود. کودکان بزرگتر و بزرگسالان مبتلا به طیف اختلالات اوتیسم، در آزمایش های تشخیص چهره و احساسات عملکرد بدتری دارند. اگرچه این امر ممکن است تا حدی به دلیل توانایی پایین در تعریف احساسات خود فرد باشد. کودکان مبتلا به اوتیسم با عملکرد بهتر، بر خلاف این تصور غلط که مبتلایان به اوتیسم، تنهایی را ترجیح می دهند، نسبت به همسالان غیر اوتیستیک خود احساس تنهایی بیشتری دارند.

روانشناسی علاوه بر یک دانش تخصصی، یکی از علوم مورد علاقه عموم غیر متخصصین بودهو در فرادرس تلاش بر پوشش مطالب برای هر دو گروه است. در لینک زیر می توانید تمامی آموزش های مرتبط با روانشناسی را ببینید. برای مشاهده مجموعه آموزش های روانشناسی . لباس پسرانه مرد عنکبوتی می توانند تحت تاثیر رویدادهای تاریخی، سیاسی، و اجتماعی تغییراتی در طراحی و استفاده خود داشته باشند . تفاوت در برقراری ارتباط ممکن است در سال اول زندگی آن ها و یا در زمانی که آغاز به صحبت می کنند وجود داشته باشد که در این صورت خود را به صورت اصوات بی معنی، فریاد و الگوهای کلامی غیرمعمول نشان می دهد. در سال دوم زندگی، این کودکان برخلاف انتظار، کمتر از کلمات یا هجاهای ابتدایی استفاده می کنند، ترکیبات جدید نمی سازند و به طور کلی از طریق کلام ارتباط برقرار نمی کنند.

با صدای یکنواخت، ربات مانند یا آوازگونه حرف می زنند، به صحبت یا سوال دیگران پاسخ های بی ربط می دهند و ممکن است یک عبارت یا جمله را بارها تکرار کنند. کودکان اوتیستیک، درکی از جوک و شوخی دیگران ندارند و در ارتباطات خود از آن استفاده نمی کنند. در چندین مطالعه کودکان با اوتیسمِ خفیف و در سنین 8 تا 15 سال با گروه کنترل، توانایی یکسانی در هجی کردن و املای کلمات از خود نشان دادند و این توانایی حتی در بزرگسالان بیشتر است. هر دو گروه اوتیستیک، در پیچیده صحبت کردن، درک مطلب و استنباط، عملکرد بسیار ضعیف تری نسبت به گروه کنترل داشتند. مبتلایان به اوتیسم رفتارهای تکراری بسیار متنوعی را نشان می دهند که می توان آن ها را دسته بندی کرد:

• رفتارهای کلیشه ای: انجام حرکات تکراری و بی هدف مانند ضربه زدن به دست، غلتاندن سر، چرخیدن به دور خود یا تکان دادن بدن.
• رفتارهای اجباری: رفتارهای وقت گیر برای کاهش است که فرد احساس می کند مجبور به انجام آن به طور مکرر یا طبق قوانین سفت و سخت است مانند قرار دادن اشیا به ترتیب خاص، بررسی چیزها یا شستن دست و تکرار یک کلمه به دفعات زیاد.
• یکنواختی: مقاومت در برابر تغییر دارند، به عنوان مثال اصرار دارند که مبلمان جا به جا نشود.
• رفتار آیینی: الگویی غیر متناوب از فعالیت های روزمره مانند یک روش خاص و تغییرناپذیر برای انجام پانسمان. این رفتار رابطه نزدیکی با یکنواختی دارد و طبق یک اعتبار سنجی می توان از ترکیب این دو برای تشخیص استفاده کرد.
• علایق محدود: علایق یا مواردی که از نظر تم یا شدت تمرکز غیر طبیعی هستند مانند مشغولیت با یک برنامه تلویزیونی، اسباب بازی یا بازی.
• آسیب به خود: رفتارهایی مانند فرو کردن انگشت در چشم، کندن پوست، گاز گرفتن دست و کوبیدن سر به دیوار.
• مالش چشم: کودکان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم به طور مکرر چشمان خود را مالش می دهند.
• واکنش های غیرمعمول: نسبت به صدا، بو، طعم، نگاه

رفتارهای تکراری یا آسیب به خود مختص اوتیسم نیستند اما در این بیماری یک الگوی شایع و شدید از این رفتارها دیده می شود. اما برای افتراق اوتیسم با دیگر اختلالات رشدی بر اساس ضعف های حسی مستندات قوی وجود ندارند. طراحی لباس اسباب بازی مرد عنکبوتی سیاه و قرمز با در نظر گرفتن مباحث مربوط به پایداری محیطی و اخلاق حرفه ای صورت می گیرد . تفاوت ها برای پاسخگویی کم (مثلاً راه رفتن در وسایل) نسبت به پاسخگویی بیش از حد (به عنوان مثال پریشانی از صداهای بلند) یا جستجوی احساس (به عنوان مثال حرکات موزون) بیشتر است. تخمین زده می شود 60 تا 80 درصد از افراد اوتیستیک دارای علایم حرکتی هستند که شامل ضعف عضلانی، برنامه ریزی حرکتی ضعیف و راه رفتن روی انگشتان پا است.

علت اوتیسم چیست؟

اغلب افراد اوتیستیک هیچ نوع سابقه اوتیسم در خانواده و اقوام خود ندارند و احتمالا به دلیل جهش های مادرزادی مانند حذف، داپلیکیشن یا معکوس شدن ژن ها طی میوز ایجاد شده اند. بنابراین، بخش قابل توجهی از موارد اوتیسم، ممکن است با علل ژنتیکی قابل ردیابی باشند اما ارثی نیستند، یعنی جهشی که باعث اوتیسم می شود در ژنوم والدین وجود ندارد. ابتلای مادر به بیماری های التهابی و خودایمنی، ممکن است به بافت های جنین آسیب برساند، مشکل ژنتیکی را تشدید کند یا باعث اختلال در سیستم عصبی او شود. قرار گرفتن در معرض آلودگی طی بارداری، خصوصا فلزات سنگین و ذرات معلق می توانند ریسک اوتیسم را افزایش دهند. فاکتورهای محیطی که بدون هیچ شواهدی در ایجاد اوتیسم موثر شناخته شده اند، شامل موارد زیر هستند:

اگرچه این نظریه ها فاقد شواهد علمی قانع کننده هستند و از نظر بیولوژی امکان پذیر نیستند، نگرانی والدین در مورد نقش واکسن و ارتباط آن با اوتیسم منجر به کاهش نرخ واکسیناسیون کودکان و بازگشت برخی بیماری های ریشه کن شده مانند فلج اطفال در برخی کشورها و مرگ برخی از کودکان شده است. به نظر می رسد که رفتارها چندین پاتوفیزیولوژی داشته باشند. هیچ مدرک معتبری از نقص محور شکمی مغز و درگیری احتمالی آن را در نظر نمی گیرد. برخی پژوهش های انجام شده در سال های 2015 و 2016، پیشنهاد کرده اند که بی نظمی ، التهاب ، نقص عملکرد سیستم ایمنی خودمختار، تغییرات فلو روده و متابولیت های غذایی که باعث التهاب و نقص در عملکرد مغزی می شوند و همچنین ارتباطات عصبی و سیستم ایمنی مسیری هستند که ممکن است منجر به آغاز بیماری های روده ای تا بیماری های مغزی می شوند.

شواهد متعددی اختلال عملکرد سیناپسی را به عنوان علت اوتیسم بیان می کنند. بعضی از جهش های نادر ممکن است با ایجاد اختلال در برخی از مسیرهای سیناپسی مانند مواردی که در اتصالات سلولی نقش دارند، منجر به اوتیسم شوند. مطالعات ژنتیکی در موش ها نشان می دهد که علایم اوتیسم با مراحل نهایی رشد که به فعالیت سیناپس ها و تغییرات وابسته به فعالیت مرتبط هستند. به نظر می رسد تمام تراتوژن های شناخته شده (عواملی که نقایص مادرزادی ایجاد می کنند) مربوط به خطر اوتیسم در هشت هفته اول پس از لقاح عمل می کنند و اگرچه نمی توان گفت که مراحل بعدی رشد جنین در ایجاد اوتیسم هیچ نقسی ندارند اما شواهد محکمی وجود دارند که اوتیسم در مراحل بسیار ابتدایی به وجود می آید.

تشخیص اوتیسم چگونه انجام می شود؟

تشخیص بر اساس رفتار، علت یا مکانیسم اوتیسم انجام می شود. بر اساس معیارهای DSM-5، اوتیسم با نقایص پایدار در ارتباط اجتماعی و ارتباط بین فردی، رفتارها، حرکات، علایق یا فعالیت های تکراری مشخص می شود. البته درجاتی از این موارد تا حدی در افراد غیر اوتیستیک زیر 3 سال دیده می شوند و به همین دلیل گاهی تشخیص بالینی اوتیسم دچار اختلال اساسی می شود. نمونه علایم شامل عدم واکنش متقابل اجتماعی یا عاطفی، انجام کارهای تکراری، نوع خاص حرف زدن و بازی مداوم با اشیای غیرمعمول هستند. این اختلال نباید چیزی بهتر از سندرم Rett، ناتوانی ذهنی یا تاخیر در رشد تشخیص داده شود. ICD-10

• مصاحبه تشخیصی اوتیسم – تجدید نظر شده (ADI-R): مصاحبه با والدین کودک اوتیستیک است.
• مشاهده برنامه ریزی شده برای تشخیص درخودماندگی (ADOS): مصاحبه با فرد که برای مشاهده رفتارهای اجتماعی، برقراری ارتباط و واکنش های او انجام می شود.

با توجه به پیچیدگی ژنتیک اوتیسم، در دسترس بودن آزمون ها، می تواند بر درک کافی از نحوه استفاده از نتایج آزمون تقدم داشته باشد. آزمایش های متابولیک و تصویربرداری عصبی گاهی اوقات مفید هستند، اما رواج ندارند.  لباس مرد آهنی واقعی می توانند بر اساس نیازهای ویژه فرد، مانند حفاظت در برابر شرایط خطرناک، طراحی شوند . به طور مثال، یک کودک یک ساله مبتلا به اوتیسم احتمالا در تست ها بهتر از سه سالگی خود ظاهر می شود. برنامه کشوری اوتیسم در انگلیس، پیشنهاد می کند که 30 هفته پس از مشاهده اولین علایم در نوزاد برای بررسی های بیشتر به مراکز مربوطه مراجعه شود اگرچه در مواردی که علایم شدید و کودک و اطرافیان دچار مشکل هستند، تشخیص و رسیدگی را باید به سرعت آغاز کرد. علی رغم اینکه معمولا علایم از کودکی قابل تشخیص هستند، اغلب نادیده گرفته می شوند.

درمان اوتیسم چیست؟

بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم، فاقد حمایت اجتماعی، فرصت های شغلی آینده یا تعیین سرنوشت خود هستند. اگرچه مشکلات اصلی همچنان وجود دارند اما در صورت آموزش های تخصصی، شدت علایم با افزایش سن کمتر می شوند. برخی از بزرگسالان در مهارت های ارتباطی پیشرفت نسبتاً کمی نشان می دهند و برخی از آن ها نیز دچار روند کاهشی شده اند. هیچ مطالعه ای به اوتیسم بعد از میانسالی متمرکز نشده است. صحبت کردن قبل از شش سالگی، داشتن ضریب هوشی بالای 50 و داشتن یک مهارت، بهبودی و نتایج بهتری را در آینده به دنبال دارند. زندگی مستقل با اوتیسم شدید بعید به نظر می رسد. بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم در انتقال به دوره بزرگسالی با موانع قابل توجهی روبرو هستند.

آموزش کودکان اوتیستیک

هدف اصلی از اموزش کودکان اوتیستیک، کاهش نقص ها و استرس های خانواده و افزایش کیفیت زندگی و عملکرد، استقلال بیشتر و افزایش هوش این افراد است. هیچ درمان خاصی به تنهایی کافی نیست و نیازهای تمام کودکان اوتیستیک با یکدیگر مطابقت ندارند.خدمات ارایه شده به این افراد باید با آنالیزهای رفتاری، معلمان آموزش کودکان استثنایی، گفتاردرمانی و تراپی با درمانگران معتبر انجام بگیرند. هرچه آموزش های خاص با کودک از سن پایین تری شروع شوند، سطح یادگیری، بهبود عملکرد، گفتار رفتار و استقلال فرد در آینده رشد بهتری خواهند داشت. در مقایسه با عموم، افراد مبتلا به اوتیسم، به احتمال زیاد بیکار هستند و هرگز شغلی نداشته اند. حدود نیمی از افراد 20 ساله و اوتیستیک شاغل نیستند.