امیر دیپلماسی – رودخان

شاهد بودیم که در دوره سه ساله دولت سیزدهم فاصله میدان و دیپلماسی تقریبا به صفر رسیده بود. شهید امیرعبداللهیان در به حداقل رساندن این فاصله تمام ذکاوت و هوشمندی خود را به کار گرفت و توانست در آن موفق باشد.

به گزارش رودخان، سیدهادی سیدافقهی؛ کارشناس مسایل منطقه در یادداشتی در همشهری نوشت: روحیات و رویکرد شهید امیرعبداللهیان بسیار شبیه به روحیات شهید سلیمانی بود و در زمان حیات این دو همسویی و همراهی بین آنها تا حد زیادی برقرار بود. گرچه این شهیدان در 2حوزه مختلف مشغول به فعالیت و کار بودند، اما شهید امیرعبداللهیان به خوبی دریافته بود که هرچه رویکردش به «میدانی» که حاج قاسم و همکاران او معماری کرده بودند نزدیک تر باشد، هم منافع انقلاب اسلامی بیشتر تامین خواهد شد و هم منافع محور مقاومت.
از سوی دیگر، در دوره های قبل از شهید امیرعبداللهیان ما با یک شکاف جدی نسبت به شرق گرایی مواجه بودیم و توجه بیشتر دولتمردان به سمت کشورهای مغرب زمین بود. حتی در این راستا بعضا جملات قصاری از آنان صادر می شد مبنی بر اینکه باید با کدخدا(یعنی آمریکا) بست و دَم آن را برای پیشبرد برنامه های کشور دید. اما شهید امیرعبداللهیان چنین رویکردی نداشت و معتقد بود میدان و دیپلماسی باید همسو و در وضعیت توازن قرار گیرند.
امتیازدهی در دیپلماسی و عدم استیفای حقوق ما توسط غرب موجب می شد در وزارت خارجه و حتی در میدان نیز رنجش هایی به وجود آید. اگر به سابقه تاریخی هم نگاه کنیم، این مسیله مسبوق به سابقه است. ایران بارها با آمریکا کنار آمد؛ اما آنها با ما یک بار هم کنار نیامدند. جیمی کارتر، رییس جمهور وقت آمریکا در زمان انقلاب اسلامی، اشاره کرده بود که انقلاب ایران باید در نطفه خفه شود! آنان اصلا همسویی و نظر مثبتی نسبت به انقلاب نداشتند و برای همین هم سفارت آمریکا تبدیل به لانه جاسوسی شد.
در دوره شکست های دیپلماتیکی که در دوره های قبلی از سر گذراندیم، شکست چنین توجیه می شد که مقصر اصلی نه دستگاه سیاست خارجی، بلکه میدان مقاومت است که مانع تبلور و ثمردهی پیروزی های دستگاه دیپلماسی شده است. این در حالی بود که شهید امیرعبداللهیان معتقد بود که هرچه میدان قوی تر باشد، بیشتر به نفع عرصه دیپلماسی است و در پای میز مذاکره به نفع ماست. این موضوعی بود که حتی شهید رییسی هم بر آن تاکید داشتند و ما شاهد بودیم که در دوره سه ساله دولت سیزدهم فاصله میدان و دیپلماسی تقریبا به صفر رسیده بود. شهید امیرعبداللهیان در به حداقل رساندن این فاصله تمام ذکاوت و هوشمندی خود را به کار گرفت و توانست در آن موفق باشد.
نکته مهم دیگر در شهادت شهید امیرعبداللهیان و شهید رییسی، این گزاره است که از ابتدای انقلاب تا الآن سابقه نداشته که در فوت یا شهادت شخصیتی از سران ایرانی 68کشور به ما تسلیت بگویند و با ما هم سوگ شوند. اینکه طبق اعلام عزای عمومی در برخی کشورها، چیزی در حدود 25درصد مردم دنیا با ما سوگواری کنند، یک اتفاق نادر و البته مهم به شمار می آید. سکوت یک دقیقه ای در شورای امنیت و همچنین آژانس هسته ای به دلیل درگذشت یک مقام ایرانی نیز امر تازه ای بود که حتی در ماجرای رحلت امام(ره) رخ نداد. درواقع این رویدادهای بی سابقه چیزی جز همسوبودن تام و کامل میدان و دیپلماسی و جایگاه خاص ایران در جامعه بین المللی، معنا و مفهوم دیگری ندارد.

پایان خبر رودخان